ЯНА 11 - Біблія (пераклад В. Сёмухі)

Ян 11

¹ Быў хворы нехта Лазар зь Віфаніі, зь селішча, дзе жылі Марыя і Марфа, сястра ейная.

² А Марыя, чый брат Лазар быў хворы, была тая самая, якая памазала Госпада мірам і абцерла ногі Яму валасамі сваімі.

³ Сёстры паслалі сказаць Яму: Госпадзе! той, каго Ты любіш, хворы.

⁴ Ісус, пачуўшы, сказаў: гэта хвароба не да сьмерці, а на славу Божую, хай праславіцца празь яе Сын Божы.

⁵ А Ісус любіў Марфу і сястру яе і Лазара.

⁶ Калі ж пачуў, што ён хворы, прабыў два дні на тым месцы, дзе быў.

⁷ Пасьля гэтага сказаў вучням: пойдзем зноў у Юдэю.

⁸ Вучні сказалі Яму: Равьві! ці даўно Юдэі намышлялі пабіць Цябе камянямі, і Ты зноў ідзеш туды?

⁹ Ісус адказваў: ці не дванаццаць гадзін у дні? хто ходзіць удзень, той не спатыкаецца, бо ён бачыць сьвятло сьвету гэтага;

¹⁰ а хто ходзіць поначы, спатыкаецца, бо няма сьвятла зь ім.

¹¹ Сказаўшы гэта, кажа ім потым: Лазар, сябра наш, заснуў, але Я іду разбудзіць яго.

¹² Вучні Яго сказалі: Госпадзе! калі заснуў, дык выздаравее.

¹³ Ісус казаў пра сьмерць ягоную, а яны думалі, што Ён кажа пра сон звычайны.

¹⁴ Тады Ісус сказаў ім адкрыта: Лазар памёр;

¹⁵ і радуюся за вас, што Мяне ня было там, каб цяпер уверавалі; але пойдзем да яго.

¹⁶ Тады Тамаш, інакш называны Блізьнюк, сказаў вучням: пойдзем і мы памрэм зь ім.

¹⁷ Ісус, прыйшоўшы, знайшоў, што ён ужо чатыры дні ў магіле.

¹⁸ А Віфанія была непадалёк ад Ерусаліма, стадыяў за пятнаццаць,

¹⁹ і многія Юдэі прыйшлі да Марфы і Марыі - суцешыць іх у смутку па браце іхнім.

²⁰ Марфа, пачуўшы, што ідзе Ісус, пайшла насустрач Яму; а Марыя сядзела дома.

²¹ Тады Марфа сказала Ісусу: Госпадзе! калі б Ты быў тут, не памёр бы брат мой;

²² але і цяпер ведаю, што, чаго Ты папросіш у Бога, дасьць Табе Бог.

²³ Ісус кажа ёй: уваскрэсьне брат твой.

²⁴ Марфа сказала Яму: ведаю, што ўваскрэсьне ва ўваскрэсеньні, у апошні дзень.

²⁵ Ісус сказаў ёй: Я - уваскрэсеньне і жыцьцё; хто верыць у Мяне, калі і памрэ, - ажыве;

²⁶ і кожны, хто жыве і верыць у Мяне, не памрэ вавекі. Ці верыш у гэта?

²⁷ Яна кажа Яму: веру, Госпадзе! я веру, што Ты Хрыстос Сын Божы, Які прыйшоў у сьвет.

²⁸ Сказаўшы гэта, пайшла і паклікала ўпотай Марыю, сястру сваю, кажучы: Настаўнік тут і кліча цябе.

²⁹ Яна, як толькі пачула, пасьпешліва ўстала і пайшла да Яго.

³⁰ Ісус яшчэ не ўваходзіў у селішча, але быў на тым месцы, дзе сустрэла Яго Марфа.

³¹ Юдэі, якія былі зь ёю ў доме і суцяшалі яе, убачыўшы, што Марыя пасьпешліва ўстала і выйшла, пайшлі за ёю, думаючы, што яна пайшла да магілы - плакаць там.

³² А Марыя, прыйшоўшы туды, дзе быў Ісус, і ўгледзеўшы Яго, упала да ног Ягоных і сказала Яму: Госпадзе! калі б Ты быў тут, не памёр бы брат мой.

³³ Ісус, калі ўбачыў яе, што плача, і Юдэяў, якія прыйшлі зь ёю і плачуць, Сам засмуціўся духам і ўзрушыўся,

³⁴ і сказаў: дзе вы паклалі яго? Кажуць Яму: Госпадзе! ідзі і паглядзі.

³⁵ Ісус заплакаў сьлязьмі.

³⁶ Тады Юдэі казалі: глядзі, як Ён любіў яго!

³⁷ А некаторыя зь іх сказалі: хіба ня мог Гэты, Які адамкнуў вочы сьляпому, зрабіць, каб і гэты не памёр?

³⁸ А Ісус, зноў смуткуючы ўнутрана, прыходзіць да магілы. Гэта была пячора, і камень ляжаў на ёй.

³⁹ Ісус кажа: адымеце камень. Сястра памерлага, Марфа, кажа Яму: Госпадзе! ужо сьмярдзіць; бо чатыры дні, як ён у магіле.

⁴⁰ Ісус кажа ёй: ці не сказаў Я табе, што, калі будзеш верыць, убачыш славу Божую?

⁴¹ І вось аднялі камень ад пячоры, дзе ляжаў памерлы. А Ісус узьвёў вочы да неба і сказаў: Войча! дзякую Табе, што Ты пачуў Мяне;

⁴² Я і ведаў, што Ты заўсёды пачуеш Мяне; але сказаў гэта людзям, што стаяць тут, каб паверылі, што Ты паслаў Мяне.

⁴³ Сказаўшы гэта, Ён усклікнуў моцным голасам: Лазар! выходзь.

⁴⁴ І выйшаў памерлы, абвіты па руках і нагах пахавальным палатном, і твар у яго абвязаны быў хусткай. Ісус кажа ім: разьвяжэце яго, хай ідзе.

⁴⁵ Тады многія Юдэі, што прыйшлі да Марыі і бачылі, што ўтварыў Ісус, уверавалі ў Яго;

⁴⁶ а некаторыя зь іх пайшлі да фарысэяў і сказалі ім, што ўчыніў Ісус.

⁴⁷ Тады першасьвятары і фарысэі сабралі нараду і казалі: што нам рабіць? Гэты Чалавек многа цудаў творыць:

⁴⁸ калі пакінем Яго так, дык усе ўверуюць у Яго, - і прыйдуць Рымляне і забяруць і месца наша і народ.

⁴⁹ А адзін зь іх, нехта Каяфа, які быў на той год першасьвятаром, сказаў ім: вы нічога ня ведаеце;

⁵⁰ падумайце, што лепей нам: каб адзін чалавек памёр за людзей, ці каб увесь народ загінуў.

⁵¹ Сказаў жа ён гэта не ад сябе, а як што быў на той год першасьвятаром, прадказаў, што Ісус памрэ за народ,

⁵² і ня толькі за народ, а каб і расьсеяных дзяцей Божых сабраць усіх разам.

⁵³ З гэтага дня пастанавілі забіць Яго.

⁵⁴ Таму Ісус ужо больш не хадзіў адкрыта паміж Юдэяў, а пайшоў адтуль у краіну паблізу пустыні, у горад, што называўся Ефраім, і там заставаўся з вучнямі Сваімі.

⁵⁵ Блізілася Пасха Юдэйская, і многія з усёй краіны прыйшлі ў Ерусалім перад Пасхаю, каб там ачысьціцца.

⁵⁶ Тады шукалі Ісуса і, стоячы ў храме, казалі адзін аднаму: як вы думаеце? ці ня прыйдзе Ён на сьвята?

⁵⁷ А першасьвятары і фарысэі далі загад, што, калі хто даведаецца, дзе Ён будзе, наказалі б, каб узяць Яго.