ПСАЛТЫР 77 - Біблія (пераклад В. Сёмухі)

Пс 77

¹ Вучэньне Асафава. Слухай, народзе мой, закону майго, прыхілеце вуха вашае да словаў з вуснаў маіх.

² Разамкну мае вусны ў прытчы і вымаўлю старадаўнія прыпавесьці.

³ Што чулі мы і даведаліся і бацькі нашы нам пераказалі,

⁴ не схаваем ад дзяцей іхніх, і абвесьцім роду будучаму славу Госпада, і сілу Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён утварыў.

⁵ Ён устанавіў засьведчаньне ў Якаве і паклаў закон у Ізраілі, які наказаў бацькам нашым абвяшчаць дзецям іхнім,

⁶ каб ведаў будучы род, дзеці, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвяшчалі дзецям сваім,

⁷ класьці на Бога надзею сваю, і не забываць дзеяў Божых, і захоўваць наказы Ягоныя,

⁸ і ня быць падобным да бацькоў іхніх, роду ўпарцістага і мяцежнага, сэрцам неўладкаванага і нявернага Богу духам сваім.

⁹ Сыны Яфрэмавыя, узброеныя, лучнікі, павярнулі назад у дзень бітвы:

¹⁰ яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць у законе Ягоным:

¹¹ забылі дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён нам паказаў.

¹² Ён перад вачыма бацькоў іхніх тварыў цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі Цаан.

¹³ Падзяліў мора і правёў іх празь яго, і паставіў воды сьцяною;

¹⁴ і ўдзень вёў іх вобмацкам, а ўначы сьвятлом вагню;

¹⁵ расьсек камень у пустыні, і напаіў іх, як зь вялікае бездані;

¹⁶ са скалы вывеў патокі, і пацяклі воды, як рэкі.

¹⁷ Але яны ўсё грашылі прад Ім і раздражнялі Ўсявышнага ў пустыні:

¹⁸ спакушалі Бога ў сэрцы сваім, патрабавалі ежы па душы сваёй,

¹⁹ і казалі супраць Бога, і сказалі: «ці можа Бог згатаваць трапезу ў пустыні?»

²⁰ Вось, Ён ударыў па камені, і пацяклі воды, і паліліся ручаіны. «Ці можа Ён даць і хлеб, ці можа гатаваць мяса народу Свайму?»

²¹ Гасподзь пачуў, і ўспалымніўся гневам, і вагонь загарэўся на Якава, і гнеў падняўся супроць Ізраіля,

²² за тое, што ня верылі ў Бога і не спадзяваліся на ратваньне Ягонае.

²³ Ён загадаў аблокам угары, і адчыніў дзьверы неба,

²⁴ і пусьціў, быццам дождж, на іх манну ў ежу, і хлеб нябесны ім даў.

²⁵ Хлеб анёльскі еў чалавек, паслаў Ён ім ежы ўдосыць.

²⁶ Ён падняў на небе вецер усходні, і навёў паўднёвы сілаю Сваёю

²⁷ і, як пыл, паслаў на іх мяса дажджом, і, як пясок марскі, птушак крылатых;

²⁸ і кінуў іх сярод табара іхняга, каля жытлішчаў іхніх,

²⁹ і яны елі і наеліся; і даў ім, чаго яны зажадалі.

³⁰ Але яшчэ не прайшло хаценьне іхняе, яшчэ ежа была ў вуснах у іх,

³¹ гнеў Божы прыйшоў на іх, забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраілевых паваліў.

³² Пры ўсім гэтым яны ўсё ж грашылі далей, і ня верылі ў цуды Ягоныя.

³³ І загубіў дні іхнія ў марнасьці і гады іхнія ў страху.

³⁴ Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і з раніцы шукалі Бога,

³⁵ і прыгадвалі, што Бог - іхняе прыстанішча і Бог Усявышні - Збаўца іхні,

³⁶ і вуснамі сваімі лісьлівілі Яму, і языком сваім хлусілі прад Ім;

³⁷ а сэрца іхняе нямоцна стаяла прад Ім, і ня былі яны верныя запавету Ягонаму.

³⁸ Але Ён, Міласэрны, дараваў грэх і ня зьнішчаў іх; шматкроць адводзіў гнеў Свой і ня ятрыў лютасьці Сваёй.

³⁹ Ён памятаў, што яны - цялесныя, дыханьне, якое выходзіць і ня вяртаецца.

⁴⁰ Колькі разоў яны раздражнялі Яго ў пустыні і гневалі Яго ў краі неабжытым!

⁴¹ І зноў спакушалі Бога, і зьневажалі Сьвятога Ізраілевага,

⁴² не памяталі рукі Ягонай, дня, калі выбавіў іх ад прыгнёту,

⁴³ калі аказаў у Егіпце азнакі Свае і цуды Свае на полі Цаан,

⁴⁴ і ператварыў рэкі іхнія і патокі іхнія ў кроў, каб яны піць не маглі;

⁴⁵ паслаў на іх заедзь, каб джаліла іх, і жаб, каб губілі іх;

⁴⁶ парасьліну зямную іхнюю аддаў вусеням і працу іхнюю - саранчы;

⁴⁷ вінаград іхні пабіў градам і шаўкоўніцы іхнія аддаў сьцюжы;

⁴⁸ быдла іхняе аддаў граду і статкі іхнія - маланкам;

⁴⁹ паслаў на іх полымя гневу Свайго, і абурэньне, і лютасьць і беды, пасольства ліхіх анёлаў;

⁵⁰ Ён дарогу выпрастаў гневу Свайму, не ахоўваў іхніх душаў ад сьмерці, і быдла іхняе аддаў пошасьці;

⁵¹ пабіў кожнага першынца ў Егіпце, пачаткі сілаў у намётах Хамавых;

⁵² і павёў народ Свой, як авечак, пустыняю;

⁵³ вёў іх бясьпечна, і яны не баяліся, а ворагаў іхніх пакрыла мора;

⁵⁴ і прывёў іх у зямлю сьвятую Сваю, на гару гэтую, якую правіца Ягоная набыла.

⁵⁵ Прагнаў ад аблічча іхняга народы, і зямлю іхнюю разьдзяліў у спадчыну ім, і плямёны Ізраілевыя пасяліў у намётах іхніх.

⁵⁶ Але яны яшчэ спакушалі і засмучалі Бога Ўсявышняга, і пастановаў Ягоных ня трымаліся;

⁵⁷ адступалі і здраджвалі, як бацькі іхнія; вярталіся назад, як падманлівы лук;

⁵⁸ засмучалі Яго курганамі сваімі, ды ідаламі сваімі абуджалі зайздрасьць Ягоную.

⁵⁹ Пачуў Бог, і ўспалымніўся гневам, і моцна абурыўся супроць Ізраіля;

⁶⁰ пакінуў селішча ў Сіломе, скінію, у якой жыў Ён сярод людзей;

⁶¹ і аддаў у няволю Ён моцнасьць Сваю і славу Сваю ў рукі ворага;

⁶² і аддаў Ён мечу народ Свой, і прагневаўся на спадчыну Сваю.

⁶³ Хлопцаў ягоных пажыраў вагонь, і дзяўчатам ягоным не сьпявалі шлюбных песьняў;

⁶⁴ сьвятары ягоныя падалі ад меча, і ўдовы ягоныя ня плакалі.

⁶⁵ Але быццам ад сну, абудзіўся Гасподзь, быццам волат, віном пераможаны,

⁶⁶ і ўдарыў ворагам ягоным у тыл, і пасароміў іх навекі,

⁶⁷ і адкінуў палатку Язэпаву, і роду Яфрэмавага не абраў,

⁶⁸ а выбраў калена Юдава, гару Сіён, якую палюбіў,

⁶⁹ і зладзіў, як неба, сьвятыню Сваю, і, як зямлю, угрунтаваў яе навечна,

⁷⁰ і выбраў Давіда, раба Свайго, і ўзяў яго ад кашараў,

⁷¹ і ад даяроў прывёў яго пасьвіць народ свой, Якаваў, і спадчыну Сваю - Ізраіля.

⁷² І ён пасьвіў іх у чысьціні сэрца свайго, і рукамі мудрымі вадзіў іх.