ЛУКАША 23 - Біблія (пераклад В. Сёмухі)

Лк 23

¹ І паднялося ўсё мноства іх, і павялі Яго да Пілата,

² І пачалі вінаваціць Яго, кажучы: мы знайшлі, што Ён разбэшчвае народ наш і забараняе даваць падатак кесару, называючы Сябе Хрыстом Царом.

³ Пілат спытаўся ў Яго: Ты Цар Юдэйскі? Ён сказаў яму ў адказ: ты кажаш.

⁴ Пілат сказаў першасьвятарам і народу: я не знаходжу ніякай віны ў Гэтым Чалавеку.

⁵ Але яны настойвалі, кажучы, што Ён бунтуе народ, вучачы па ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Галілеі да гэтай мясьціны.

⁶ Пілат, пачуўшы пра Галілею, спытаўся: хіба Ён Галілеянін?

⁷ І даведаўшыся, што Ён з вобласьці Ірадавай, паслаў Яго да Ірада, які ў гэтыя дні быў таксама ў Ерусаліме.

⁸ Ірад, убачыўшы Ісуса, вельмі ўзрадаваўся, бо даўно жадаў бачыць Яго, таму што шмат чуў пра Яго і спадзяваўся ўбачыць ад Яго які-небудзь цуд,

⁹ і задаваў Яму многія пытаньні: але Ён нічога не адказваў яму.

¹⁰ А першасьвятары і кніжнікі стаялі і зацята вінавацілі Яго.

¹¹ Але Ірад са сваімі воямі, прынізіўшы яго і паглуміўшыся зь Яго, апрануў яго ў сьветлую вопратку і паслаў назад да Пілата.

¹² І спрыяціліся ў той дзень Пілат зь Ірадам паміж сабою, бо раней былі ў варожасьці адзін з адным.

¹³ А Пілат, склікаўшы першасьвятароў і начальнікаў і людзей,

¹⁴ сказаў ім: вы прывялі да мяне Чалавека Гэтага, што нібыта разбэшчвае люд; і вось, я пры вас расьсьледаваў і не знайшоў Чалавека Гэтага вінаватым ні ў чым тым, у чым вы Яго вінаваціце;

¹⁵ і Ірад таксама: бо я пасылаў Яго да яго; і нічога ня знойдзена ў Ім вартага сьмерці;

¹⁶ дык вось, пакараўшы Яго, адпушчу.

¹⁷ А яму і трэба было дзеля сьвята адпусьціць і аднаго вязьня.

¹⁸ Але ўвесь люд закрычаў: сьмерць Яму! а адпусьці нам Вараву.

¹⁹ Варава быў пасаджаны ў цямніцу за ўчыненую ў горадзе смуту і забойства.

²⁰ Пілат зноў узвысіў голас, хочучы адпусьціць Ісуса.

²¹ Але яны крычалі: укрыжуй, укрыжуй Яго!

²² Ён трэйці раз сказаў ім: якое ж ліха ўчыніў Ён? я нічога вартага сьмерці не знайшоў у Ім; дык вось, пакараўшы Яго, адпушчу.

²³ Але яны і далей зь вялікім крыкам дамагаліся, каб Ён быў укрыжаваны; і перамог крык іхні і першасьвятароў.

²⁴ І Пілат разважыў рабіць паводле іхняе просьбы,

²⁵ і адпусьціў ім пасаджанага за смуту і забойства ў цямніцу, якога яны прасілі; а Ісуса аддаў на іхную волю.

²⁶ І калі павялі Яго, дык, захапіўшы нейкага Сымона Кірынеяніна, які ішоў з поля, усклалі на яго крыж, каб нёс за Ісусам.

²⁷ І ішло за Ім вялікае мноства народу і жанчын, якія плакалі і галасілі па Ім.

²⁸ А Ісус, зьвярнуўшыся да іх, сказаў: дочкі Ерусалімскія! ня плачце па Мне, а плачце па сабе і па дзецях вашых;

²⁹ бо надыходзяць дні, калі скажуць: дабрашчасныя няплодныя, і ўлоньні, якія не радзілі, і грудзі, якія не кармілі!

³⁰ Тады скажуць гарам: упадзеце на нас! і пагоркам: накрыйце нас!

³¹ бо, калі з зазелянелым дрэвам гэта робяць, дык з сухім што будзе?

³² Вялі зь Ім на сьмерць і двух зладзеяў.

³³ І калі прыйшлі на месца, называнае Лобным, там укрыжавалі Яго і зладзеяў, аднаго з правага, а другога зь левага боку.

³⁴ А Ісус сказаў: Войча! даруй ім, бо ня ведаюць, што робяць. І дзялілі адзежу Ягоную, кідаючы жэрабя.

³⁵ І стаялі людзі і глядзелі. А насьміхаліся разам зь імі і начальнікі, кажучы: іншых ратаваў, хай уратуе Сябе Самога, калі Ён Хрыстос, выбранец Божы.

³⁶ Таксама і воі глуміліся зь Яго, падыходзячы і падносячы Яму воцат

³⁷ і кажучы: калі Ты Цар Юдэйскі, уратуй Сябе Самога.

³⁸ І быў над Ім надпіс, напісаны словамі грэцкімі, рымскімі і гэбрэйскімі: Гэты ёсьць Цар Юдэйскі.

³⁹ Адзін з павешаных зладзеяў ліхасловіў на Яго і казаў: калі Ты Хрыстос, уратуй Сябе і нас.

⁴⁰ А другі наадварот сунімаў яго і казаў: ці ты не баішся Бога, калі і сам засуджаны на тое самае?

⁴¹ і мы засуджаныя справядліва, бо заслужанае паводле ўчынкаў нашых прынялі; а Ён нічога благога не зрабіў.

⁴² І сказаў Ісусу: спамяні мяне, Госпадзе, калі прыйдзеш у Царства Тваё!

⁴³ І сказаў яму Ісус: праўду кажу табе: сёньня ж будзеш са Мною ў раі.

⁴⁴ Было ж каля шостай гадзіны дня, і зрабілася цемра па ўсёй зямлі да гадзіны дзявятай:

⁴⁵ і памеркла сонца, і завеса ў храме разадралася пасярэдзіне.

⁴⁶ Ісус, усклікнуўшы вялікім голасам, сказаў: Войча! у рукі Твае аддаю дух Мой. І сказаўшы гэта, выпусьціў дух.

⁴⁷ А сотнік, бачачы, што адбылося, уславіў Бога і сказаў: сапраўды Чалавек Гэты быў праведнік.

⁴⁸ І ўвесь люд, што сыйшоўся на гэта відовішча, бачачы, што адбывалася, вяртаўся, б'ючы сябе ў грудзі.

⁴⁹ А ўсе, хто ведаў Яго, і жанчыны, якія ішлі сьледам за Ім з Галілеі, стаялі воддаль і глядзелі на гэта.

⁵⁰ Тады нехта, на імя Язэп, сябра рады, чалавек добры і праўдзівы,

⁵¹ які ня браў удзелу ў радзе і ў справе іхняй, з Арыматэі, горада Юдэйскага, які таксама чакаў Царства Божага,

⁵² прыйшоў да Пілата і прасіў Цела Ісусавага;

⁵³ і зьняўшы Яго, ахінуў палатнінаю і паклаў яго ў магіле, высечанай у скале, дзе яшчэ ніхто ня быў пакладзены.

⁵⁴ Дзень той быў пятніца, і настала субота.

⁵⁵ Пасьледавалі таксама і жанчыны, якія прыйшлі зь Ісусам з Галілеі, і глядзелі магілу, і як ускладалася Цела Ягонае;

⁵⁶ а вярнуўшыся, прыгатавалі пахошчы і масьці; і ў суботу засталіся ў спакоі паводле запаведзі.