ВЫСЛОЎІ 7 - Біблія (пераклад В. Сёмухі)

Выс 7

¹ Сыне мой! памятай словы мае і запаведзі мае захавай у сабе.

² Захоўвай запаведзі мае, і жыві, і навуку маю, як зрэнкі вачэй тваіх.

³ Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на скрыжалі сэрца твайго.

⁴ Скажы мудрасьці: «ты сястра мая!» і розум назаві родным тваім,

⁵ каб яны ахоўвалі цябе ад жонкі другога, ад чужой, што гладка гаворыць словы свае.

⁶ Вось, аднойчы глядзеў я ў акно майго дома, праз рашотку маю,

⁷ і ўбачыў сярод нявопытных, угледзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака,

⁸ які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе,

⁹ у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку.

¹⁰ І вось - насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам,

¹¹ узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе;

¹² то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы.

¹³ Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:

¹⁴ «Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;

¹⁵ таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і - знайшла цябе.

¹⁶ Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;

¹⁷ спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.

¹⁸ Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;

¹⁹ бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;

²⁰ кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца».

²¹ Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.

²² Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,

²³ пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно - пагібель яе.

²⁴ Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.

²⁵ Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;

²⁶ бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна:

²⁷ дом яе - дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.