ЭФЭСЯНАЎ 4 - Біблія (пераклад А.Бокуна)

Эф 4

¹ Дык я, вязень у Госпадзе, малю вас хадзіць дастойна пакліканьня, якім вы пакліканыя,

² з усёй пакорай розуму і ціхасьцю, з доўгацярплівасьцю, церпячы адзін аднаго з любоўю,

³ намагаючыся захаваць еднасьць духа ў саюзе супакою.

⁴ Адно Цела і адзін Дух, як вы і пакліканыя да аднае надзеі вашага пакліканьня;

⁵ Адзін Госпад, адна вера, адно хрышчэньне,

⁶ Адзін Бог і Айцец усіх, Які над усімі, і праз усіх, і ў-ва ўсіх вас.

⁷ А кожнаму з нас дадзена ласка паводле меры дару Хрыстовага.

⁸ Дзеля гэтага і кажа: «Узыйшоўшы на вышыню, паланіў палон і даў дары людзям».

⁹ А «ўзыйшоў» што ёсьць, як ня тое, што ён спачатку зыходзіў у прадонныя месцы зямлі?

¹⁰ Зыйшоўшы, Ён ёсьць і Той, Які ўзыйшоў вышэй за ўсе нябёсы, каб споўніць усё.

¹¹ І Ён паставіў адных апосталамі, другіх прарокамі, іншых эвангелістамі, іншых пастырамі і настаўнікамі

¹² дзеля ўдасканальваньня сьвятых на справу служэньня, на будаваньне Цела Хрыстовага,

¹³ пакуль усе дойдзем да еднасьці веры і пазнаньня Сына Божага, да мужа дасканалага, да меры ўзросту поўні Хрыстовае,

¹⁴ каб мы не былі больш немаўлятамі, якіх хістае і захапляе ўсякі вецер вучэньня ў хітрыках чалавечых, у подступе хітрага падману,

¹⁵ але каб, кажучы праўду ў любові, узрасталі ў-ва ўсім у Таго, Які ёсьць Галава, — Хрыстос,

¹⁶ з Якога ўсё Цела, складзенае і злучанае ўсякімі вязямі дапамогі, праз дзейнасьць у сваю меру кожнага члена, расьце дзеля будаваньня самога сябе ў любові.

¹⁷ Дык кажу гэта і сьведчу ў Госпадзе, каб вы больш не хадзілі, як іншыя народы ходзяць, у марнасьці розуму свайго,

¹⁸ з зацемненым разуменьнем, адлучаныя ад жыцьця Божага праз няведаньне, якое ў іх праз скамяненьне сэрца іхняга.

¹⁹ Яны, стаўшыся нячулымі, аддаліся бессаромнасьці, каб рабіць усякую нячыстасьць з хцівасьцю.

²⁰ Але вы ня гэтак пазналі Хрыста,

²¹ калі чулі Яго і ў Ім навучыліся, — бо праўда ў Ісусе,—

²² каб адкінуць вам ранейшы лад жыцьця старога чалавека, які зьнішчаецца ў манлівых пажаданьнях,

²³ а абнавіцца духам розуму вашага

²⁴ і апрануцца ў новага чалавека, які створаны паводле Бога ў праведнасьці і сьвятасьці праўды.

²⁵ Дзеля гэтага, адкінуўшы хлусьню, гаварыце кожны праўду бліжняму свайму, бо мы члены адзін аднаму.

²⁶ Гневайцеся, ды не грашыце: няхай сонца не заходзіць у гневе вашым;

²⁷ і не давайце месца д’яблу.

²⁸ Хто краў, няхай больш не крадзе, а лепш працуе, робячы добрае рукамі сваімі, каб меў што даць таму, хто мае патрэбу.

²⁹ Аніякае благое слова няхай не выходзіць з вуснаў вашых, а толькі добрае дзеля збудаваньня ў веры, каб ласку давала тым, што слухаюць.

³⁰ І не засмучайце Сьвятога Духа Божага, Якім вы запячатаныя на дзень адкупленьня.

³¹ Усякая горыч, і ярасьць, і гнеў, і крык, і блюзьнерствы няхай будуць аддаленыя ад вас разам з усім ліхім.

³² Будзьце ж адзін да аднаго добрымі, спагадлівымі, прабачаючы адзін аднаму, як і Бог у Хрысьце прабачыў вам.