ЁВА 31 - Біблія (пераклад А.Бокуна)

Ёў 31

¹ Я заключыў запавет з вачамі маімі, каб не глядзець мне на дзяўчыну.

² Якая ж доля мая ў Бога на вышыні, і якая спадчына ад Усемагутнага на вышынях?

³ Ці ж не загуба [прызначана] для ліхотніка, і няшчасьце — для злачынцы?

⁴ Ці ж Ён ня бачыць шляхоў маіх і ня лічыць усе крокі мае?

⁵ Ці ж хадзіў я ў марнасьці, і ці ж нага мая сьпяшалася да подступу?

⁶ Няхай узважыць Ён мяне на вагах справядлівых, і няхай ведае Бог невінаватасьць маю.

⁷ Калі зыходзіў крок мой са шляху, і пайшло за вокам маім сэрца маё, і запляміла рукі мае што нячыстае,

⁸ няхай я пасею, а есьці будзе іншы, і нашчадкі мае будуць вырваныя з каранямі.

⁹ Калі сэрца маё зьвяла жанчына, і калі цікаваў я пры дзьвярах бліжняга майго,

¹⁰ няхай жонка мая меле для другога, і няхай іншыя прыхіляюцца да яе.

¹¹ Бо гэта брыдота, злачынства, што падлягае суду.

¹² Гэта агонь, які палае для Абадону, які выкараняе ўсю маёмасьць маю.

¹³ Калі я адмовіў суду слузе майму і служцы маёй, калі яны спрачаліся са мною,

¹⁴ што я буду рабіць, калі паўстане Бог? І калі Ён наведае мяне, што я адкажу Яму?

¹⁵ Ці ж ня Той, Хто мяне ўфармаваў ва ўлоньні, уфармаваў і яго; і ва ўлоньні [маці] ўкш­талтаваў нас Адзіны?

¹⁶ Ці ж адмовіў я ў просьбе ўбогім і ці засмуціў вочы ўдавы?

¹⁷ Ці я адзін зьядаў кавалак свой, і ці ня еў яго сірата?

¹⁸ Бо ад маленства гадаваў я яго, як бацька, і вёў яго ад улоньня маці.

¹⁹ Калі я бачыў таго, што гіне без адзеньня, або бедака, што ня меў чым накрыцца,

²⁰ ці ж не дабраслаўлялі мяне сьцёгны ягоныя, калі грэла іх воўна авечак маіх?

²¹ Калі я падымаў руку маю на сірату, калі бачыў у браме дапамогу сабе,

²² няхай адпадзе рамяно ад сьпіны маёй, і няхай рука мая адломіцца ад локця.

²³ Бо страшнае мне было пакараньне Божае, перад веліччу Яго я не магу ўстаяць!

²⁴ Ці ў золаце я меў спадзяваньне? І ці золату чыстаму я казаў: “Надзея мая”?

²⁵ Ці цешыўся я дзеля мноства багацьцяў маіх, што рука мая столькі прыдбала?

²⁶ Калі я бачыў сонца, як яно зьзяе, або месяц, які ў яснасьці плыве,

²⁷ ці спакусіўся я таемна ў сэр­цы маім, і ці цалавалі вусны мае руку маю?

²⁸ Гэта было б злачынства, што падлягае суду, бо я адрокся б ад Бога на вышынях.

²⁹ Ці я цешыўся з падзеньня таго, хто ненавідзеў мяне, і ці радаваўся, што яго напаткала няшчасьце?

³⁰ Але я не даваў грашыць паднябеньню майму, каб праклінаць душу ягоную.

³¹ Ці ж не гаварылі людзі намёту майго: “Хто ж не насыціўся мясам ягоным!”

³² На двары не заставаўся прыхадзень, брама мая была адкрытая для падарожнікаў.

³³ Ці ўтойваў я грэх мой як [іншы] чалавек, і ці хаваў за пазухай правіну маю?

³⁴ Тады б я баяўся грамады вялікай, і пагарда бліжніх палохала б мяне, і маўчаў бы я, і не выходзіў за дзьверы.

³⁵ Хто мне дасьць таго, хто паслухае мяне? Вось подпіс мой. Няхай Усемагутны адкажа мне! Вось кніга, якую напісаў супраціўнік мой,

³⁶ каб я насіў яе на плячах маіх і налажыў яе сабе, як вянец.

³⁷ Я паведамлю яму лік крокаў маіх і пайду да яго, як да начальніка.

³⁸ Калі б жалілася на мяне зямля мая, і з ёй плакалі барозны ейныя,

³⁹ што плады ейныя я еў бяз срэбра, і што крыўдзіў душу ўласьніка яе,

⁴⁰ няхай замест пшаніцы родзіцца мне калючка, а замест ячменю — кукаль!» Скончыліся словы Ёва.