Бо мы зьнікаем ад гневу Твайго, ад ярасьці Тваёй мы спалоханыя.
Забяры ад мяне караньне Тваё, ад удараў рукі Тваёй я зьнікаю.
Грэх вуснаў іхніх — словы на губах іхніх. Няхай яны будуць злоўлены ў фанабэрыстасьці сваёй за праклёны і ману, якія абвяшчаюць.
І сканчваліся ў марнасьці дні іхнія, і гады іхнія — у страху.
Хто ведае моц гневу Твайго і абурэньне Тваё, што як страх перад Табою?
Бо ўсе дні нашыя прападаюць ад абурэньня Твайго, гады нашы сканчваюцца, быццам той уздых.
I сталася ў ранішнюю варту, і глянуў ГОСПАД на табар Эгіпцянаў са слупа вогненнага і воблачнага, і зьмяшаў табар Эгіпцянаў.
У абурэньні Ты крочыў па зямлі, у гневе малаціў народы.
На каго ж гневаўся Ён сорак гадоў? Ці не на тых, якія зграшылі, косткі якіх палеглі ў пустыні?