Раніцаю квітнее яна і зелянее, а ўвечары зрэжуць яе, і яна сохне.
Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Дні мае, быццам цені, зьнікаюць, і я сохну, быццам трава.
Скошанае як трава і высахлае сэрца маё, ажно забываюся я есьці хлеб свой.
Чалавек бязглузды ня будзе ведаць, і дурань не зразумее гэтага.
Голас кажа: «Крычы!» А я сказаў: «Што маю крычаць?» Усякае цела — трава, і ўся слава ягоная — як кветка палявая.
Калі ж траву на полі, якая сёньня ёсьць, а заўтра будзе кінутая ў печ, Бог так апранае, дык ці ня шмат больш вас, малаверы?
Бо ўзыходзіць сонца са сьпёкаю і сушыць траву, і кветка яе падае, і хараство аблічча яе зьнікае; гэтак і багаты на шляхах сваіх счэзьне.