Ты іх зносіш [разводзьдзем]; яны — як сон і як трава, якая раніцаю зелянее.
Як сон прамінае ён, і не знайсьці, пралятае, быццам марыва начное.
якія заўчасна былі зьнішчаныя, бо паводка падмыла падваліны іхнія?
Ад раніцы да вечара счэзнуць; ніхто імі не пацікавіцца, і прападуць вечна.
праляцелі, як чаўны з чароту, і як арол, які імкне за здабычай.
Як сном пасьля абуджэньня, Ты, Госпадзе, збудзіўшыся, грэбуеш вобразам іхнім.
Жытло маё разабрана і перанесена [далёка] ад мяне, як намёт пастухоў. Я зьвіваю, як ткач, жыцьцё маё; як нітку ад асновы Ён адрывае мяне, з дня да ночы Ён сканчвае [жыцьцё] маё.
Я крычаў аж да раніцы. Як леў Ён скрышыў усе косткі мае. З дня да ночы Ён сканчвае [жыцьцё] маё.
Голас кажа: «Крычы!» А я сказаў: «Што маю крычаць?» Усякае цела — трава, і ўся слава ягоная — як кветка палявая.
Высыхае трава, вяне кветка, бо вецер ГОСПАДА падзьмуў на яе. Сапраўды, народ — як трава.
Бо ўсякае цела — як трава, і ўсякая слава чалавечая — як кветка на траве; засохла трава, і кветка яе ўпала,