Голас грымотаў Тваіх у віхуры; маланкі сусьвет асьвятлялі; зямля трэслася і дрыжэла.
І дрыжучы, задрыжэла зямля, і падваліны нябесныя зварухнуліся і захісталіся, бо ўгнявіўся Ён.
І Ты разьдзяліў мора перад імі, і яны прайшлі сярод мора па сухмені, а тых, якія гналіся за імі, Ты ўкінуў у глыбіні, як камень у воды бурлівыя.
Бо Ён зробіць, што прызначыў пра мяне, і шмат такога ёсьць у Яго.
Хто можа разумець разьлегласьць аблокаў і грымоты намёту Ягонага?
Ён гляне на зямлю, і яна дрыжыць; дакранецца да гор, і яны палаюць.
Над патопам сядзеў ГОСПАД, і будзе сядзець ГОСПАД, як Валадар, на вякі!
Хмары і імгла навакол Яго; праведнасьць і суд — падставы пасаду Ягонага.
Маланкі Ягоныя сусьвет асьвятляюць; бачыць гэта зямля і дрыжыць.
I вярнуліся воды, і пакрылі калясьніцы і вершнікаў усяго войска фараона, якія ўвайшлі за імі ў мора; не засталося з іх аніводнага.
А гара Сынай уся дымілася, бо зыйшоў на яе ГОСПАД у агні; і ўзыходзіў ад яе дым, як дым з печы, і ўся гара вельмі хісталася.
Ты топчаш коньмі Тваімі мора, хваляваньне водаў вялікіх.
О, глыбіня багацьця, і мудрасьці, і веданьня Божага! Як неспасьцігальныя прысуды Ягоныя і недасьледныя шляхі Ягоныя!