Выслухай голас крыку майго, Валадару мой і Божа мой, бо я да Цябе малюся.
Бо дайшоў да Яго крык убогіх, і Ён пачуў стагнаньне прыгнечаных.
Я апярэджваю сьвітаньне і галашу, на слова Тваё, на слова Тваё спадзяюся.
Госпадзе, пачуй голас мой! Няхай вушы Твае зважаюць на голас маленьня майго!
Душа мая [чакае на] Госпада больш, чым стораж раніцы, чым стораж раніцы.
Хвала Давіда. Буду вывышаць Цябе, Божа мой і Валадару, і дабраслаўляць імя Тваё на вякі і вечна!
Божа мой, Божа мой! Чаму Ты пакінуў мяне, аддаліўся ад збаўленьня майго, ад словаў стагнаньня майго?
Ты — Валадар мой, о Божа! Дык загадай, [каб прыйшло] збаўленьне Якубу!
А Я буду клікаць да Бога, і ГОСПАД збавіць мяне.
Няхай не падхопіць мяне цячэньне водаў, няхай не праглыне мяне глыбіня, і няхай не сашчэміць нада мною калодзеж вуснаў сваіх.
Бог ёсьць Валадар мой заўсёды, Які збаўленьне дае на зямлі.
Нават птушка адшукала дом, ластаўка — гняздо для сябе, дзе птушанятак сваіх укладае: каля ахвярнікаў Тваіх, ГОСПАД Магуцьцяў, Валадар мой і Бог мой!
Ці ў цемры даведаюцца пра цуды Твае, і пра праведнасьць Тваю — у зямлі забыцьця?
Душа мая прагне Цябе ўначы, і дух мой у нутры маім шукае Цябе, бо калі суды Твае [адбываюцца] на зямлі, навучаюцца праведнасьці жыхары сусьвету.
Ты чуў голас мой. Не закрывай вуха Тваё ад уздыханьня майго, ад ляманту майго.
І раніцай, на самым досьвітку ўстаўшы, выйшаў, і пайшоў у пустыннае месца, і там маліўся.