Сьмярдзяць, гнаяцца раны мае дзеля дурасьці маёй.
Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
Цела маё пакрыта гнільлём і брудам, скура мая лопаецца і цячэ гноем.
Яны [былі] неразумнымі на шляху правінаў сваіх і за беззаконьні свае пакутавалі.
Падтрымлівае ГОСПАД усіх, хто падае, і падымае ўсіх прыгнечаных.
Зьлітуйся нада мною, ГОСПАДЗЕ, бо я — прыгнечаны. Ад тугі высахла вока маё, і душа мая, і нутро маё.
Быццам ён быў прыяцель, брат мой, хадзіў я [да яго]; як у жалобе па маці, сумаваў я ў смутку.
Успамінаючы гэта, я душу маю выліваю, бо хадзіў я ў грамадзе шматлюднай, вядучы яе ў Дом Божы з голасам радасьці і падзякі мноства сьвяточнага.
Удзень ГОСПАД зьявіць міласэрнасьць Сваю, а ўначы сьпеў Ягоны будзе са мною, малітва да Бога жыцьця майго.
Бо Ты — Бог мой, апора мая. Чаму Ты пакінуў мяне? Чаму я ў суме хаджу ад уціску ворагаў?
Узьвялічся па-над неба, Божа, па-над усёй зямлёй [няхай будзе] слава Твая.
Бо ў сьмерці няма памяці пра Цябе, і ў пекле хто будзе славіць Цябе?
Ты аддаліў ад мяне знаёмых маіх, Ты зрабіў мяне агідным для іх; я зьвязаны і выйсьці не магу.
Я пішчу як ластаўка, як журавель, уздыхаю як галубка, стаміліся вочы мае, [углядаючыся] ўгору. ГОСПАДЗЕ, я прыгнечаны, паручыся за мяне!
