і не аддаў мяне ў рукі ворага, паставіў ногі мае на вольны прастор.
І Ён вывеў мяне на месца прасторнае, Ён выратаваў мяне, бо мне спагадае.
Сасьлепла ад горычы вока маё, і члены цела майго сталіся нібы цень.
Яны сядзелі ў цемры і ў ценю сьмерці, увязьненыя пакутамі і жалезам,
Ты даў прастору для кроку майго, і не хісталіся ногі мае.
Чаму Ты хаваеш аблічча Тваё, забываешся на пакуты і прыгнечаньне нашае?
Я зьнямогся ад уздыханьня майго; штоноч паліваю я ложак мой, сьлязьмі паліваю пасьцель маю.
якія прамовілі губы мае, і сказаў я вуснамі маімі ў бядзе маёй.
і білі мяне ўвесь дзень, і каралі мяне кожную раніцу?
Зьнікаюць цела маё і сэрца маё, але Бог — скала сэрца майго і частка мая на вякі.
Ты аддаліў ад мяне знаёмых маіх, Ты зрабіў мяне агідным для іх; я зьвязаны і выйсьці не магу.
Выцяклі вочы нашыя, марна чакаючы дапамогі; на варце [сваёй] выглядалі мы народ, які ня можа збавіць.
Дзеля гэтага млявае сэрца нашае, дзеля гэтага зацемраныя вочы нашыя,