Скошанае як трава і высахлае сэрца маё, ажно забываюся я есьці хлеб свой.
Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Да скуры маёй і да цела майго прысохлі косткі мае, засталіся толькі дзясны каля зубоў маіх.
Бо ў сьмерці няма памяці пра Цябе, і ў пекле хто будзе славіць Цябе?
Ад тугі высахла вока маё, састарэлася праз усіх, хто ўціскае мяне.
Раніцаю квітнее яна і зелянее, а ўвечары зрэжуць яе, і яна сохне.
Радаснае сэрца аздараўляе, [нібы] лекі, а маркотны дух сушыць косткі.
[А цяпер] выгляд іхні цямнейшы за сажу; не пазнаюць іх на вуліцах; скура іхняя прыліпла да костак іхніх, высахла, сталася як дрэва.
Так цягнулася шмат гадоў; колькі разоў ішла яна ў сьвятыню ГОСПАДА, тая засмучала яе. Ганна дзеля таго плакала і ня ела.