праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Ён нішчыць мяне адусюль, і я гіну, і Ён зваліў, як дрэва, надзею маю.
Я зыходжу, як цень, што зьнікае; ганяюць мяне, як саранчу.
Чалавек падобны да марнасьці; дні ягоныя — быццам цень, што мінае.
Бо хто ведае, што добра для чалавека ў жыцьці, у палічаных днях марнага жыцьця, якое праходзіць, як цень? І хто распавядзе чалавеку, што будзе пасьля яго пад сонцам?
Я — той муж, які бачыў гора ад кію гневу Ягонага.
а багаты — сваім паніжэньнем, бо праміне, як кветка на траве.
вы, якія ня ведаеце, што [будзе] заўтра. Бо што такое жыцьцё вашае? Бо яно — пара, якая зьяўляецца на малы [час], а потым чэзьне.
Бо ўсякае цела — як трава, і ўсякая слава чалавечая — як кветка на траве; засохла трава, і кветка яе ўпала,