[А цяпер] выгляд іхні цямнейшы за сажу; не пазнаюць іх на вуліцах; скура іхняя прыліпла да костак іхніх, высахла, сталася як дрэва.
Да скуры маёй і да цела майго прысохлі косткі мае, засталіся толькі дзясны каля зубоў маіх.
Але калі здалёк узьнялі яны вочы свае, не пазналі яго, і ўзьняўшы голас, плакалі, і разьдзёрлі яны адзеньне сваё, і пасыпалі попелам галовы свае.
Скура мая счарнела на мне, і косткі мае высахлі ад сьпякоты.
Цела яго зьнікае на вачах, і косткі, звычайна ня бачныя, адкрываюцца.
праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
Я стаўся, як мех [скураны] ў дыме; але пастановаў Тваіх не забыўся.
бо дзень і ноч абцяжарвала мяне рука Твая; сокі мае высахлі, быццам у летнюю сьпёку. (Сэлях)
Бо стрэлы Твае пранізалі мяне, і лягла на мяне рука Твая.
Як шмат [людзей] аслупянела, [гледзячы] на Яго, бо так нялюдзка быў зьнявечаны выгляд Ягоны і постаць Ягоная [стала непадобная] на сына чалавечага.
Скура нашая распаленая, як печ, ад палючага голаду.
Ад аблічча ягонага дрыжаць народы, усе твары зьбялелі.
[Нініва] апусьцелая, спустошаная і спляжаная, і сэрца растала, і калені калоцяцца, і боль у-ва ўсіх сьцёгнах, і абліччы ўсіх счарнелі.
“І пыл, які прыліп да нас ад вашага гораду, абтрасаем вам. Аднак жа ведайце, што наблізілася да вас Валадарства Божае”.