Ён зьнішчыў цела маё і скуру маю, патрушчыў косткі мае.
Скура мая счарнела на мне, і косткі мае высахлі ад сьпякоты.
Яны разявілі ляпы свае на мяне, быццам леў, які [прагне] здабычы і рыкае.
Калі я маўчаў, ссохлі косткі мае ў штодзённым стагнаньні маім,
Вось, Табе даспадобы праўда ў нутры, дык дай мне пазнаць мудрасьць у сэрцы маім.
Я крычаў аж да раніцы. Як леў Ён скрышыў усе косткі мае. З дня да ночы Ён сканчвае [жыцьцё] маё.
Ізраіль — заблукалая авечка, ільвы пагналі яго. Першы еў яго валадар Асірыйскі, а апошні, Навухаданосар, валадар Бабілонскі, паламаў яму косткі.
