Няхай ён сядзіць самотна і маўчыць, бо Ён узлажыў на яго [ярмо].
«І сёньня з горыччу жальба мая, бо рука Ягоная цяжэйшая за стагнаньне маё.
Я падобны да пэлікана ў пустыні, стаўся як пугач сярод спусташэньня.
Я зьнямеў, не адчыняю вуснаў маіх, бо Ты зрабіў гэта.
Ад усіх правінаў маіх выратуй мяне; на ганьбаваньне ад бязглуздых ня стаў мяне.
Не сядзеў я сярод насьмешнікаў і не весяліўся, а сядзеў я самотна перад абліччам рукі Тваёй, бо Ты гневам напоўніў мяне.
Сядзяць на зямлі, маўчаць старшыні дачкі Сыёну, пасыпалі попелам галовы свае, падперазаліся зрэбніцаю; схілілі да зямлі галовы свае дзяўчыны Ерусалімскія.
Добра для чалавека, які носіць ярмо ў маладосьці сваёй.