пакрышыў зубы мае жвірам, выкачаў мяне ў попеле.
І часаў [Ёў] сябе чарапком цэглы, седзячы ў гнаі.
Рыканьне ільва і голас ільвіцы сьціхае, зубы львянятаў крышацца.
Увесь дзень зьневажаюць мяне ворагі мае; тыя, што сьмяюцца з мяне, запрысягнуліся супраць мяне.
Не палохаюся я многіх тысячаў народу, што абступілі мяне наўкола.
і ня чуе голасу шаптуна, які заклінаць заклёнамі ўмее.
Салодкі чалавеку хлеб ашуканства, але потым пяском напоўняцца вусны ягоныя.
Дачка народу Майго, апраніся ў зрэбніцу і качайся ў попеле; учыні жалобу, як па сыну адзіным, лямантуй горка, бо раптоўна прыйдзе на нас нішчыцель.
Бо калі слова дайшло да валадара Нінівы, ён устаў з пасаду свайго, і скінуў з сябе адзеньне сваё, і апрануўся ў зрэбніцу, і сядзеў у попеле.
Ці ёсьць між вамі чалавек, які, калі сын ягоны папросіць хлеба, дасьць яму камень?
Хто з вас бацька, калі сын папросіць хлеба, дасьць яму камень? Ці [калі папросіць] рыбы, дасьць яму зьмяю замест рыбы?
