«Я [належу] любаму майму, і да мяне памкненьне ягонае.
І калі Валадар прыгажосьці тваёй зажадае, ты схіліся перад Ім, бо Ён — Госпад твой».
«Цягні мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадару, у пакоі свае». «Будзем радавацца і весяліцца з табою, будзем узгадваць пра пяшчоты твае [больш], чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»
«Любы мой [належыць] мне, а я — яму, ён пасьвіць сярод лілеяў.
Са мною з Лібану, нявеста мая, са мною з Лібану ідзі; паглядзі з вяршыні Аману, з вяршыні Сэніру і Гермону, з лежышчаў львоў, з гор леапардаў.
Вусны твае — як віно найлепшае, якое ліецца да любага, асалоджваючы вусны стомленыя».
Прыйдзі, любы мой, пойдзем у поле, пераначуем за горадам.