Грудзі твае — як двое казьлянятаў, блізьнятаў сарны, якія пасьвяцца сярод лілеяў.
Яна — ланя ласкавая і сарна прыгожая, грудзі ейныя няхай напойваюць цябе ў-ва ўсякую часіну, у каханьні яе мей асалоду заўсёды.
Любы мой для мяне — як мяшэчак з мірам, які начуе на грудзях маіх.
«Любы мой [належыць] мне, а я — яму, ён пасьвіць сярод лілеяў.
«Любы мой пайшоў у сад свой, у кветнік пахошчаў, каб пасьвіць у садах і каб зьбіраць лілеі.
Я [належу] любаму майму, а любы мой — мне, ён пасьвіць сярод лілеяў».
Улоньне тваё — як чаша круглая, ніколі не забракне ў ёй віна мяшанага; жывот твой — як сноп пшаніцы, абстаўлены лілеямі.
Двое грудзей тваіх — як двое казьлянятаў, блізьнятаў сарны.
Якая ты прыгожая і якая прыемная, каханая, у асалодзе [тваёй]!
«Калі б ты быў братам маім, які смактаў грудзі маці маёй, калі б сустрэла цябе на вуліцы, я б пацалавала цябе, і ніхто не дакараў бы мяне.
«Я — мур, і грудзі мае — як вежы, таму я буду ў вачах ягоных як тая, што знайшла супакой.
як нованароджаныя немаўляты, зажадайце чыстага слоўнага малака, каб ад яго вы расьлі,