Бо воблака ГОСПАДА было над Сялібай удзень, і агонь быў над ёй уначы перад вачыма ўсяго дому Ізраіля ў-ва ўсіх падарожжах іхніх.
Бо ня жыў Я ў доме ад дня, у які вывеў сыноў Ізраіля з Эгіпту, аж да гэтага дня, але вандраваў Я ў намёце і ў сялібе.
Ён хмару разгарнуў, як заслону, і агонь, каб ноч асьвятляць.
І вёў іх удзень воблакам, і ўсю ноч — сьвятлом вогненным.
I ГОСПАД ішоў перад імі ўдзень у слупе воблачным, каб весьці іх па дарозе, а ўначы — у слупе вогненым, каб сьвяціць ім, каб [маглі] ісьці ўдзень і ўначы.
Не адыходзіў слуп воблачны ўдзень і слуп вогнены ўначы ад аблічча народу.
І воблака ГОСПАДА [было] над імі ўдзень, калі яны выходзілі з табару.
Няхай не пакідаюць з яе анічога да раніцы, і косткі яе ня будуць ламаць. Няхай спраўляюць яе паводле ўсіх пастановаў Пасхі.
У дзень, у які была пастаўлена Сяліба, воблака накрыла Сялібу з Намётам Сьведчаньня, і ад вечара да раніцы заставалася над Сялібай у бляску агню.
І так было заўсёды: днём пакрывала яе воблака, а ноччу — нібы бляск агню.