«Вада крадзеная салодкая, і схаваны хлеб смачнейшы».
І ўбачыла жанчына, што дрэва добрае для ежы, і прывабнае для вачэй, і пажаданае дрэва дзеля разуменьня, і ўзяла яна плод ягоны, і ела, і дала мужу свайму, які [быў] з ёю, і ён еў.
Салодкі чалавеку хлеб ашуканства, але потым пяском напоўняцца вусны ягоныя.
Такі самы шлях жанчыны чужаложнай: зьела, абцёрла вусны свае і кажа: «Я не зрабіла благога».
Навошта крыніцам тваім разьлівацца на вуліцы, а ручаям цячы па плошчах?
Няхай крыніца твая будзе дабраслаўлёная, і цешся жонкай маладосьці тваёй.
Але грэх, атрымаўшы нагоду праз прыказаньне, выклікаў у-ва мне ўсякае пажаданьне, бо без закону грэх мёртвы.
Бо пра тое, што робіцца імі патаемна, сорамна і гаварыць.