калі засноўваў аблокі ўгары, калі ўмацоўваў крыніцы бяздоньня,
І зрабіў Бог прасьцяг, і разьдзяліў воды, якія былі пад прасьцягам, і воды, якія былі над прасьцягам. І сталася так.
І сказаў Бог: «Няхай зьбяруцца воды, якія пад небам, у адно месца, і няхай зьявіцца сухазем’е». І сталася так.
У шэсьцьсотым годзе жыцьця Ноя, у другім месяцы, у сямнаццаты дзень месяца, у гэты дзень выбіліся ўсе жаролы вялікай бездані, і вокны нябесныя адчыніліся,
І зачыніліся жаролы бездані і вокны нябесныя, і спыніўся дождж з неба.
Ён укладае воды ў аблокі Свае, і хмары ня рвуцца ад іх [цяжару].
Ці ты даходзіў да крыніцаў мора, і ці ты хадзіў па дне бяздоньня?
Перад пагрозай Тваёй яны ўцякалі, перад голасам грымотаў Тваіх адступаліся.
Які стварыў неба і зямлю, мора і ўсё, што ў ім, Які захоўвае праўду на вякі,
ГОСПАД мудрасьцю заснаваў зямлю, нябёсы ўмацаваў розумам.
Калі Ён прыгатоўваў нябёсы, я была там. Калі Ён крэсьліў скляпеньне над абліччам бяздоньня,
калі вызначаў для мора статут ягоны, каб воды не перакрочвалі межы свае, калі закладаў падваліны зямлі,
І кажа ім: «Чаго вы палохаецеся, малаверы?» Тады, устаўшы, забараніў вятрам і мору, і сталася вялікая ціша.