Не пакідай юнака без настаўленьня, бо калі пакараеш яго дубцом, ён не памрэ.
Хто шкадуе дубца свайго, той ненавідзіць сына свайго, а хто любіць яго, той з маленства настаўляе яго.
Карай сына свайго, пакуль ёсьць надзея, і няхай не спрычыніцца да загубы яго душа твая.
Дурасьць прывязаная да сэрца юнака, але дубец настаўленьня выганіць яе.
Зьвярні сэрца тваё да настаўленьня, і вушы твае — да словаў веданьня.
Дубец і дакор даюць мудрасьць, а дзіцё, пакінутае [само сабе], — сорам для маці яго.
Карай сына твайго, і ён дасьць табе супачыць, і дасьць асалоду для душы тваёй.
Калі вы зносіце пакараньне, Бог ставіцца да вас, як да сыноў. Бо ці ёсьць гэтакі сын, якога не карае бацька?