Розум чалавека стрымлівае гнеў ягоны, і слава яго — у прабачэньні правінаў.
Ці ня лепшыя Абана і Фарпар, рэкі Дамаску, за ўсе рэкі Ізраіля? Ці ж ня мог я памыцца ў іх і быць ачышчаным?» І павярнуўся, і пайшоў у гневе.
Хто ходзіць з абмовамі, адкрывае таямніцу, а той, хто верны духам, захоўвае слова.
Гнеў неразумнага выяўляецца адразу, а разумны хавае зьнявагу.
У павольнага на гнеў багата розуму, а запальчывы выяўляе дурасьць.
Чалавек гняўлівы выклікае звадкі, а няскоры да гневу супакойвае спрэчку.
Лепш павольны на гнеў, чым магутны, і той, які пануе над духам сваім, чым заваёўнік гораду.
Пачатак звадкі — прарыў вады, перш, чым спрэчка пачнецца, пакінь [яе].
Не кажы: «Я адплачу за зло», спадзявайся на ГОСПАДА, і Ён выбавіць цябе.
Слава для чалавека — пакінуць спрэчку, а ўсе неразумныя задзірлівыя.
Калі ненавісьнік твой галодны, накармі яго хлебам, калі смагне, напаі яго вадою,
Дурань выяўляе ўвесь свой дух, а мудры затрымлівае яго на пазьней.
Будзьце ж адзін да аднаго добрымі, спагадлівымі, прабачаючы адзін аднаму, як і Бог у Хрысьце прабачыў вам.
Так што, браты мае ўлюбёныя, усякі чалавек няхай будзе хуткі, каб слухаць, павольны, каб гаварыць, павольны на гнеў,