Пачатак звадкі — прарыў вады, перш, чым спрэчка пачнецца, пакінь [яе].
І пайшоў валадар у Гільгал, і Кімгам пайшоў з ім. І ўвесь народ Юды перайшоў разам з валадаром, і таксама палова народу Ізраіля.
І ўдарылі іх Абія і народ ягоны паразаю вялікаю, і ўпала забітых у Ізраілі пяцьсот тысячаў мужоў выбраных.
І забіў Пэках, сын Рэмаліі, у Юдзе сто дваццаць тысячаў за адзін дзень, а ўсе яны — людзі мужныя, бо яны пакінулі ГОСПАДА, Бога бацькоў сваіх.
Пыхлівасьць толькі да звадкі прыводзіць, а ў тых, што парады прыймаюць, — мудрасьць.
У павольнага на гнеў багата розуму, а запальчывы выяўляе дурасьць.
Лагодны адказ адхіляе ярасьць, а слова абразьлівае выклікае гнеў.
Лепш павольны на гнеў, чым магутны, і той, які пануе над духам сваім, чым заваёўнік гораду.
Хто любіць сваркі, любіць грэх, і хто падымае высока вароты свае, шукае загубы.
Розум чалавека стрымлівае гнеў ягоны, і слава яго — у прабачэньні правінаў.
Слава для чалавека — пакінуць спрэчку, а ўсе неразумныя задзірлівыя.
Не кідайся пасьпешліва судзіцца, бо што зробіш у канцы, калі асароміць цябе бліжні твой.
Вугаль — для жару, дровы — для агню, а чалавек сварлівы — для распальваньня спрэчкі.
Гняўлівы чалавек усчынае звадку, а раз’юшаны [ўчыняе] багата правінаў.
Калі магчыма для вас, мейце супакой з усімі людзьмі.
і намагайцеся жыць у супакоі, і рабіць сваю справу, і працаваць сваімі ўласнымі рукамі, як мы загадалі вам;