У поце аблічча твайго будзеш есьці хлеб, аж пакуль ня вернешся ў зямлю, бо з яе ты ўзяты, бо пыл ты і ў пыл вернешся».
І адказаў Абрагам, і сказаў: «Вось жа пачаў я гаварыць да Госпада майго, хоць я — пыл і попел.
І зьляпіў ГОСПАД Бог чалавека з пылу зямлі, і ўдыхнуў у ноздры ягоныя дыханьне жыцьця, і стаўся чалавек душою жывою.
«Прыхадзень і пасяленец я ў вас. Дайце мне ў вас на ўласнасьць магілу, і я пахаваю ад аблічча майго памёршую маю».
Церні і асот будзе радзіць яна табе, і будзеш есьці траву палявую.
І былі ўсе дні Адама, якія ён жыў, дзевяцьсот трыццаць гадоў, і ён памёр.
і сказаў: «Голы я выйшаў з улоньня маці маёй, і голы вярнуся туды. ГОСПАД даў, і ГОСПАД забраў. Няхай будзе імя ГОСПАДА дабраслаўлёным!»
Памятай, прашу, што Ты з гліны зрабіў мяне. Чаму зноў у парахно мяне вяртаеш?
і хоць зьнішчана скура мая, у целе маім я ўбачу Бога.
Аднак разам будуць яны спаць у парахне, і абодвух апануюць чэрві.
тады загінула б кожнае цела, і чалавек перамяніўся б у парахно.
Тым больш у тых, што жывуць у хатах гліняных, падмурак якіх — пясок, і нішчэюць яны, быццам моль.
Бо ведае Ён настаўленьне нашае, памятае, што мы — [толькі] пыл.
Выходзіць чалавек на дзеі свае і на працу сваю аж да вечара.
Ты хаваеш аблічча Тваё, і яны палохаюцца; забіраеш дух іхні, і яны паміраюць, і ў пыл назад вяртаюцца.
Надарэмна для вас рана ўставаць, позна сядзець і есьці хлеб у смутку, бо Свайму ўлюбёнаму Ён дае ў сьне.
Я выліўся, быццам вада, і разьдзяліліся ўсе косткі мае. Сталася сэрца маё як воск, растапілася ў нутры маім.
Бо ГОСПАДУ [належыць] валадараньне і панаваньне над народамі.
Ты вяртаеш у друз чалавека і кажаш: «Вярніцеся, сыны Адама!»
Чалавек, які зьбіваецца са шляху розуму, супачыне ў грамадзе памёршых.
І аддаў я сэрца маё, каб шукаць і дасьледаваць з мудрасьцю ўсё, што дзеецца пад небам. Гэты кепскі занятак даў Бог сынам чалавечым, каб былі занятыя ім.
Якая карысьць чалавеку з усёй цяжкай працы ягонай, якую ён робіць пад сонцам?
і вернецца парахно ў зямлю, чым яно і было, а дух вернецца да Бога, Які даў яго.
Усё ідзе ў адно месца, усё з пылу паўстала, і ўсё ў пыл вяртаецца.
І гэта таксама ліхая нядоля: якім прыйшоў, такім і адыйдзе, і якая карысьць яму з таго, што працаваў на вецер?
І шмат тых, якія сьпяць у пыле зямлі, абудзяцца, адны — да жыцьця вечнага, а іншыя — на ганьбу, на грэбаваньне вечнае.
Першы чалавек — з зямлі, зямны; другі Чалавек — Госпад з неба.
Хто краў, няхай больш не крадзе, а лепш працуе, робячы добрае рукамі сваімі, каб меў што даць таму, хто мае патрэбу.
Вы памятаеце, браты, працу нашую і стому, уначы і ўдзень працуючы, каб ня быць цяжарам каму з вас, мы абвяшчалі вам Эвангельле Божае.
Бо калі мы былі ў вас, дык загадалі вам: калі хто ня хоча працаваць, той няхай і ня есьць.
І як усім людзям вызначана раз памерці, а пасьля гэтага — суд,