Жытло маё разабрана і перанесена [далёка] ад мяне, як намёт пастухоў. Я зьвіваю, як ткач, жыцьцё маё; як нітку ад асновы Ён адрывае мяне, з дня да ночы Ён сканчвае [жыцьцё] маё.
Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
Дух мой зламаны, дні мае спыняюцца, [застаецца] мне [толькі] магіла.
Ад раніцы да вечара счэзнуць; ніхто імі не пацікавіцца, і прападуць вечна.
Няхай Бог раструшчыць мяне, няхай працягне руку Сваю і зьнішчыць мяне!
праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
Нават калі засядуць князі і будуць змаўляцца супраць мяне, слуга Твой будзе разважаць пра пастановы Твае.
Дабраслаўлёны ГОСПАД, бо Ён учыніў мне цуды міласэрнасьці ў горадзе ўмацаваным.
і білі мяне ўвесь дзень, і каралі мяне кожную раніцу?
Ты іх зносіш [разводзьдзем]; яны — як сон і як трава, якая раніцаю зелянее.
Дачка Сыёну пакінута як намёт у вінаградніку, як будан у агародзе, як горад у аблозе.
Ня будзе ён абжыты на вякі, і ня будзе заселены з пакаленьня ў пакаленьне, і не паставіць там Араб намёт, пастухі ня будуць адпачываць там.
Бо мы ведаем, што калі зямны наш дом, хаціна, зруйнуецца, мы маем пабудову ад Бога, дом, які не рукамі зроблены, вечны ў небе.
Бо мы, знаходзячыся ў хаціне, уздыхаем пад цяжарам, бо ня хочам пазбыцца [яе], але апрануцца, каб сьмяротнае ахоплена было жыцьцём.
і, як адзеньне, Ты скруціш іх, і яны зьменяцца; а Ты — Той Самы, і гады Твае ня скончацца».
вы, якія ня ведаеце, што [будзе] заўтра. Бо што такое жыцьцё вашае? Бо яно — пара, якая зьяўляецца на малы [час], а потым чэзьне.