Калі я скажу: “Забудуся пра смутак свой, зьмяню аблічча сваё і стану я вясёлы”
Калі буду гаварыць, не суцішу болю майго, і калі замаўчу, не адыйдзе ён ад мяне.
Таму не шкадую я вуснаў маіх, і буду гаварыць у трывозе духа майго, буду жаліцца ў горычы душы маёй.
Калі я думаю сабе: “Няхай пацешыць мяне ложак мой і супакоіць жаль мой”,
Прыхілі вуха, Божа, да малітвы маёй і не хавайся ад маленьня майго!
Вясёласьць мая [перамянілася] ў смутак, і сэрца маё млее ў-ва мне.