І ня ўгледзіць мяне вока чалавека, вочы Твае глянуць на мяне, а мяне ўжо няма.
А цяпер [дзіця] памерла.Навошта маю посьціць? Ці ж я змагу яго вярнуць? Я пайду да яго, але яно да мяне ня вернецца».
Ты замыкаеш у калоду ногі мае, і пільна назіраеш сьцежкі мае, і дасьледуеш усе сьляды мае.
А чалавек калі памрэ, ён адыйшоў, і дзе знойдзеш яго?
І Ты на такога зьвяртаеш вочы Твае і вядзеш яго на суд з Сабою.
Як сон прамінае ён, і не знайсьці, пралятае, быццам марыва начное.
Вока, якое бачыла яго, ужо ня ўбачыць яго, і месца ягонае ня ўбачыць яго болей.
Багатым кладзецца спаць, і такім не ўстае, расплюшчыць вочы свае — і няма нічога.
І цяпер спаў бы я моўчкі, і адпачываў бы ў-ва сьне сваім
Чаму Ты не прабачыш грэху майго і чаму не адкінеш віны маёй? Бо хутка я засну ў парахне, і калі раніцаю будзеш шукаць мяне, ня знойдзеш».
А калі вырвуць яго з месца ягонага, адрачэцца яно ад яго: “Ня ведаю я цябе”.
бо пройдзе над ім вецер, і няма яго, і ўжо месца ягонае больш не пазнае яго.
але прамінуў ён, няма яго, і я шукаў яго, і не знайшоў.
Забяры ад мяне караньне Тваё, ад удараў рукі Тваёй я зьнікаю.