Дні мае праходзяць хутчэй, чым чаўнок ткацкі, і мінаюць без надзеі.
Хоць бы і забіў мяне [Бог], буду мець у Ім надзею і буду абараняць шляхі мае перад абліччам Ягоным.
і як вада сьцірае камень, і як плынь падмывае глебу, так і Ты нішчыш надзею ў чалавеку.
бо мінуць палічаныя гады, і я пайду шляхам, з якога няма вяртаньня.
Дух мой зламаны, дні мае спыняюцца, [застаецца] мне [толькі] магіла.
Дні мае прамінулі, пагубіліся думкі мае, летуценьні сэрца майго.
Дык дзе ж тады надзея мая? І хто можа бачыць надзею маю?
У брамы адхлані зыйдзе яна, і разам са мною ў парахне супачыне».
Ён нішчыць мяне адусюль, і я гіну, і Ён зваліў, як дрэва, надзею маю.
Якая сіла мая, каб вытрываць усё гэта? Або які канец мой, каб цярпліва перанесьці ўсё гэта.
Дні мае хутчэйшыя за бегуна, уцяклі і ня бачылі дабра,
праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
Чалавек падобны да марнасьці; дні ягоныя — быццам цень, што мінае.
Бязбожнік будзе адкінуты за ліхоцьце сваё, а праведнік і пры сьмерці сваёй мае надзею.
Стрымай нагу тваю ад голасьці, і горла тваё ад прагненьня. А ты кажаш: “Надарма, ніколі! Бо я люблю чужынцаў і пайду за імі!”
што вы былі ў той час без Хрыста, адлучаныя ад грамадзянства Ізраіля і чужыя запаветам абяцаньня, ня маючы надзеі і бязбожнікі ў сьвеце.
Бо ўзыходзіць сонца са сьпёкаю і сушыць траву, і кветка яе падае, і хараство аблічча яе зьнікае; гэтак і багаты на шляхах сваіх счэзьне.
вы, якія ня ведаеце, што [будзе] заўтра. Бо што такое жыцьцё вашае? Бо яно — пара, якая зьяўляецца на малы [час], а потым чэзьне.
Дзеля гэтага, падперазаўшы паясьніцы розуму вашага і будучы цьвярозымі, да канца спадзявайцеся на ласку, якая прыносіцца вам у адкрыцьці Ісуса Хрыста.
Бо ўсякае цела — як трава, і ўсякая слава чалавечая — як кветка на траве; засохла трава, і кветка яе ўпала,