Калі я кладуся, думаю: “Калі ўстану?” І доўжыцца вечар, і, поўны болю, я чакаю сьвітаньня.
А яны ноч замяняюць на дзень, і да цемры сьвятло набліжаюць.
Ноччу [боль] пранізвае косткі мае, і тыя, што ядуць мяне, ня сьпяць.
Я зыходжу, як цень, што зьнікае; ганяюць мяне, як саранчу.
Душа мая [чакае на] Госпада больш, чым стораж раніцы, чым стораж раніцы.
Бо ў сьмерці няма памяці пра Цябе, і ў пекле хто будзе славіць Цябе?
Узгадваю пра Бога і стогну; енчу і зьнемагае дух мой. (Сэлях)
Няшчасная, кіданая бурамі, без пацяшэньня! Вось, Я пакладу на малахіце камяні твае і падмуркі твае — на шафірах.
Раніцаю ты скажаш: “Хто дасьць мне [дачакацца] вечара?”, а ўвечары скажаш: “Хто дасьць мне [дачакацца] раніцы?”, дзеля страху сэрца твайго, якое будзе баяцца ўсяго таго, што ўбачаць вочы твае.