Доўбня яму як сьцяблінка, і сьмяецца ён з дзіды, што ляціць.
Не палохае яго сын луку, і камень з пушчалкі яму як сена.
Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць як у балоце.
Ён зрабіў цемру заслонай Сваёй, вакол Яго — намёт Ягоны з цёмных водаў, з густых хмараў.
І, дрыжучы, задрыжэла зямля, і падваліны гор затрэсьліся і захісталіся, бо ўгнявіўся Ён.
Бо здаўна ўжо прыгатаваны Тафэт, таксама прызначаны для валадара, глыбокі і шырокі, вогнішча агню, і дрэва шмат; і подых ГОСПАДА, як струмень серкі, распаліць яго.
Высыхае трава, вяне кветка, бо вецер ГОСПАДА падзьмуў на яе. Сапраўды, народ — як трава.
Перад абліччам Ягоным ідзе пошасьць, і за стопамі Ягонымі крочыць жар палючы.