Меч, які кранецца яго, не ўстаіць, ані дзіда, ані страла, ані рагаціна.
Няхай сьцямнеюць зоркі сьвітаньня ейнага, каб чакала сьвятла і не дачакалася, і няхай ня ўбачыць яна зараніцы новага дня,
Калі ён устае, дрыжаць асілкі, і хаваюцца ад жаху.
Жалеза лічыць ён за салому, а медзь — за дрэва гнілое.
А галава Ягоная і валасы белыя, як белая воўна, як сьнег; і вочы Ягоныя — як полымя агню,