Тым больш у тых, што жывуць у хатах гліняных, падмурак якіх — пясок, і нішчэюць яны, быццам моль.
І адказаў Абрагам, і сказаў: «Вось жа пачаў я гаварыць да Госпада майго, хоць я — пыл і попел.
І зьляпіў ГОСПАД Бог чалавека з пылу зямлі, і ўдыхнуў у ноздры ягоныя дыханьне жыцьця, і стаўся чалавек душою жывою.
У поце аблічча твайго будзеш есьці хлеб, аж пакуль ня вернешся ў зямлю, бо з яе ты ўзяты, бо пыл ты і ў пыл вернешся».
Памятай, прашу, што Ты з гліны зрабіў мяне. Чаму зноў у парахно мяне вяртаеш?
Напаміны вашыя — гэта словы з попелу, а вежы вашыя — вежы гліняныя.
І я марнею, як спарахнелае дрэва і як адзеньне, якое моль патачыла.
Вырастае кветка, і вяне, і мінае, як цень, і не застаецца.
якія заўчасна былі зьнішчаныя, бо паводка падмыла падваліны іхнія?
Тым больш чалавек — гнілізна, і сын чалавечы — чарвяк».
Вось, я, як вусны твае перад Богам, таксама я з гліны ўфармаваны.
Выйдзе дух з яго, і ён вернецца ў зямлю; у той самы дзень зьнікнуць і задумы ягоныя.
Забяры ад мяне караньне Тваё, ад удараў рукі Тваёй я зьнікаю.
і вернецца парахно ў зямлю, чым яно і было, а дух вернецца да Бога, Які даў яго.
А скарб гэты мы маем у гліняных начыньнях, каб празьмернасьць моцы была ад Бога, а ня з нас.
Бо мы ведаем, што калі зямны наш дом, хаціна, зруйнуецца, мы маем пабудову ад Бога, дом, які не рукамі зроблены, вечны ў небе.
Бо ўсякае цела — як трава, і ўсякая слава чалавечая — як кветка на траве; засохла трава, і кветка яе ўпала,