І дайшло да мяне слова таемнае, і прыняло вуха маё шэпт ягоны.
Усё гэта бачыла вока маё, і чула вуха маё, і ўсё зразумела.
Вось такія канцы шляхоў Ягоных; і толькі слабыя словы мы чуем пра Яго. Хто можа зразумець грымоты велічы Ягонай?»
У сьне і ў відзежы начным, калі моцны сон агартае людзей і ў дрымоце на ложку,
Не спадзявайцеся на крыўду, не марнейце ў зрабаваным, калі вам памножыцца багацьце, сэрца свайго да яго не прыкладайце!
Бо цяпер мы бачым праз [мутнае] шкло, невыразна; а тады — абліччам да аблічча; цяпер я разумею часткова, а тады пазнаю [гэтаксама], як я сам пазнаны.