Ён сьмяецца над страхам, не палохаецца, і не ўцякае перад мячом.
Нячулы ён да дзяцей сваіх, быццам яны не ягоныя, і не трывожыцца ён, што праца ягоная можа быць дарэмнай,
А калі прыйдзе час, і ён падыме ўгору крылы, тады ён сьмяецца з каня і вершніка ягонага.
Ён б’е зямлю капытом, і цешыцца сілаю, і выходзіць адважна насустрач зброі.
Калі гучыць над ім сагайдак, вострыва дзіды, ці рагаціны,
Гук пугі, і грукат колаў, і тупат коней, і калясьніцы ляскочуць,