бо ня ўмею лісьлівіць, іначай няхай адразу возьме мяне Творца мой.
Хто бліжніх сваіх робіць здабычай, у сыноў ягоных вочы сьцямнеюць.
Ня буду зьвяртаць увагі на асобу, і ня буду патураць чалавеку,
Дык выслухай, Ёве, прамову маю і прыхілі вуха на ўсе словы мае.
Ад шчырага сэрца плывуць словы мае, і яснае веданьне кажуць вусны мае.
“Ці чалавек больш праведны за Бога, або ці можа ён быць чысьцейшы за Творцу свайго?
Той, хто дакарае чалавека, знойдзе пасьля [большую] ласку, чым той, хто языком лісьлівіць.
Чалавек, які лісьлівіць бліжняму свайму, стаўляе сетку нагам ягоным.
Бо ці ж я на людзей спадзяюся, ці на Бога? Ці шукаю, каб спадабацца людзям? Бо калі б я яшчэ людзям дагаджаў, дык ня быў бы слугою Хрыста.
Бо ніколі не было ў нас словаў лісьлівых, як ведаеце, ані думак хцівых, Бог — сьведка!