Хто мне дасьць таго, хто паслухае мяне? Вось подпіс мой. Няхай Усемагутны адкажа мне! Вось кніга, якую напісаў супраціўнік мой,
Слухайце ўважліва словы мае, і няхай будзе ў вушах вашых тлумачэньне маё.
Чаму Ты хаваеш аблічча Тваё і лічыш мяне за ворага для Цябе?
Я хачу гаварыць з Усемагутным і прагну Богу прадставіць [справу маю].
Ты Сам дай заклад за мяне, бо хто ж паручыцца за мяне, удараючы руку маю?
Ён загневаўся на мяне ў ярасьці Сваёй, і залічыў мяне за ворага Свайго.
Хоць я крычу: “Гвалт!”, мяне ня чуюць, лямантую, але няма суду.
Няхай будзе як бязбожнік вораг мой, і той, хто паўстае супраць мяне — як злачынца.
Я клічу Цябе, але Ты не адказваеш мне; стаю, але Ты не глядзіш на мяне.
Хіба не працягвае рукі зруйнаваны? Ці не крычыць ён у няшчасьці сваім?
Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
каб я насіў яе на плячах маіх і налажыў яе сабе, як вянец.
Вось, я, як вусны твае перад Богам, таксама я з гліны ўфармаваны.
Хоць ты сказаў, што ня бачыш Яго, разгляд [справы] — перад абліччам Ягоным, і ты чакай на Яго.
«Падперажы, як мужчына, сьцёгны твае. Я буду пытацца ў цябе, а ты тлумач Мне.
Давіда. Судзі мяне, ГОСПАДЗЕ, бо хадзіў я ў беззаганнасьці маёй і на ГОСПАДА спадзяваўся, не хістаючыся.
Пагадзіся з супраціўнікам тваім хутчэй, пакуль ты яшчэ ў дарозе з ім, каб супраціўнік не аддаў цябе судзьдзі, а судзьдзя не аддаў бы цябе паслугачу, і ня быў ты кінуты ў вязьніцу.