Ці ж не гаварылі людзі намёту майго: “Хто ж не насыціўся мясам ягоным!”
Хатнія ў доме маім і служкі мае за чужога ўважаюць мяне, і быццам чужынец стаўся я ў вачах іхніх.
Чаму вы як Бог перасьледуеце мяне і зьдзекуецеся над целам маім?
Ты не даваў вады сасьмягламу, і галоднаму адмаўляўся даваць хлеба.
Бацькам быў для ўбогіх, і ў справе, якой ня ведаў, пільна разьбіраўся.
Ці ня плакаў я над пакрыўджаным? Ці душа мая не спагадала ўбогаму?
На двары не заставаўся прыхадзень, брама мая была адкрытая для падарожнікаў.
Калі злачынцы выйдуць супраць мяне, каб пажэрці цела маё, прыгнятальнікі і ворагі мае, яны самі спатыкнуцца і ўпадуць.
няхай ня скажуць у сэрцы сваім: «Ага! Душа наша [гэтага хацела]!» Няхай яны ня скажуць: «Мы праглынулі яго!»
А яны цікуюць на ўласную кроў, робяць засаду супраць душы сваёй.
і калі адкрыеш душу сваю галоднаму і душу засмучаную насыціш, тады заясьнее сьвятло тваё ў цемры, і змрок твой [стане] як [сьвятло] апоўдні.
І сказаў Давід Саўлу: «Навошта ты слухаеш словы людзей, якія кажуць: “Давід шукае зла для цябе”?
І прыйшоў ён да загарадак авечых пры дарозе, і была там пячора. І ўвайшоў Саўл туды, каб накрыць ногі свае, а Давід і людзі ягоныя хаваліся ў пячоры.
І сказаў Абішай Давіду: «Сёньня Бог аддае ворага твайго ў рукі твае. Цяпер дазволь, і я прыб’ю яго дзідаю да зямлі раз, і другі ўжо раз ня будзе патрэбы».