Я стаўся братам для шакалаў і бліжнім для страусаў.
Кажу дамавіне: “Ты — бацька мой!” А чарвякам: “Маці мая і сястра мая”.
Ад голасу ўздыханьня майго косткі мае прыляпіліся да цела майго.
Я падобны да пэлікана ў пустыні, стаўся як пугач сярод спусташэньня.
Не адступілася сэрца нашае і не адхіляліся крокі нашыя ад шляху Твайго,
І вырастуць церні ў палацах ейных, асот і крапіва — у замках ейных, і станецца яна сялібай цмокаў і загарадкай для страусаў.
Я пішчу як ластаўка, як журавель, уздыхаю як галубка, стаміліся вочы мае, [углядаючыся] ўгору. ГОСПАДЗЕ, я прыгнечаны, паручыся за мяне!
З гэтае прычыны я лямантую і галашу, хаджу босы і голы; учыню лямант, як цмокі, і жалобу, як страусы.
а Эзава зьненавідзеў і аддаў горы ягоныя на спусташэньне, і спадчыну ягоную — цмокам пустыні.
