Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
Хоць я крычу: “Гвалт!”, мяне ня чуюць, лямантую, але няма суду.
Сталіся сумнымі гусьлі мае, і жалейка мая з плачам галосіць.
Сьмярдзяць, гнаяцца раны мае дзеля дурасьці маёй.
Удзень ГОСПАД зьявіць міласэрнасьць Сваю, а ўначы сьпеў Ягоны будзе са мною, малітва да Бога жыцьця майго.
Бо Ты — Бог мой, апора мая. Чаму Ты пакінуў мяне? Чаму я ў суме хаджу ад уціску ворагаў?