Жахі агарнулі мяне; як вецер зьнікла веліч мая, і збаўленьне маё, як хмара, праляцела.
Калі я падымуся, Ты, як леў, ловіш мяне, і зноў паказваеш мне веліч Тваю.
Бо страх, якога я баяўся, прыйшоў да мяне, і тое, перад чым я дрыжэў, напаткала мяне.
Як праз вылом муру напалі яны на мяне, і спад руінаў выскокваюць.
Бо страшнае мне было пакараньне Божае, перад веліччу Яго я не магу ўстаяць!
Бо стрэлы Усемагутнага ў-ва мне, і атруту іхнюю п’е дух мой, і страхі Божыя ваююць супраць мяне.
Ты палохаеш мяне снамі і відзежамі наводзіш страх.
Як воблака пралятае і чэзьне, так і той, хто зыходзіць у цемру, не вяртаецца.
Зваж на мяне і адкажы мне; я стогну ў тузе маёй і енчу
Дзеля чаго, ГОСПАДЗЕ, Ты пакінуў душу маю, хаваеш аблічча Тваё ад мяне?
З маленства я прыгнечаны і паміраю; пераносячы жахі Твае, я зьнямогся.
Я разьвеяў, як хмару, правіны твае, і грахі твае — як воблака. Вярніся да Мяне, бо Я адкупіў цябе!
Дзеля гэтага будуць яны як туман ранішні, як раса, што хутка зьнікае, як мякіна, якую вецер разносіць на току, і як дым з коміну.
Што Мне зрабіць табе, Эфраіме? Што Мне зрабіць табе, Юда? Міласэрнасьць вашая як воблака ранішняе, як раса, што рана зьнікае.