Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і скаргі мае ільюцца як вада.
І цяпер выліваецца з мяне душа мая, і дні гора нахлынулі на мяне.
І жыцьцё ягонае брыдзіцца хлебам, і душа ягоная — страваю найлепшаю.
Тое, чаго раней не хацела дакрануцца душа мая, цяпер у хваробе сталася ежай для мяне.
Калі Ты ўжо адвернеш вочы Твае ад мяне? Чаму не дазваляеш мне праглынуць сьліну маю?
Увесь дзень зьневажаюць мяне ворагі мае; тыя, што сьмяюцца з мяне, запрысягнуліся супраць мяне.
Калі я маўчаў, ссохлі косткі мае ў штодзённым стагнаньні маім,
бо сьцёгны мае напоўненыя распаленымі [ранамі], і няма цэлага месца ў целе маім.
ГОСПАДЗЕ, Божа Магуцьцяў, дакуль Ты будзеш у гневе пры малітве народу Твайго?
Усе мы рыкаем, быццам мядзьведзі, і як галубы стогнем. Чакаем суду, а яго няма, і збаўленьня, але яно далёка ад нас.
Нават калі я крычу і малю, Ён спыняе малітву маю.
І сабраліся ў Міцпе, і чэрпалі ваду, і вылівалі перад абліччам ГОСПАДА, і посьцілі ў той дзень, і казалі там: «Саграшылі мы перад ГОСПАДАМ». І судзіў Самуэль сыноў Ізраіля ў Міцпе.