князі пераставалі гаварыць і клалі палец на вусны свае,
Паглядзіце на мяне і аслупянейце, і ўдарце рукою ў вусны свае.
Тыя, што слухалі мяне, чакалі, і маўчалі, [чуючы] параду маю.
убачыўшы мяне, юнакі хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі,
«Калі мы пачалі з табою размову, можа і прыкра табе гэта, але пачатую размову хто ж можа спыніць?
Калі ты маеш рамяно, як Бог, і калі ты падобным голасам грыміш, як Ён,
Таму не шкадую я вуснаў маіх, і буду гаварыць у трывозе духа майго, буду жаліцца ў горычы душы маёй.
У мностве словаў не пазьбегнеш грэху, а хто стрымлівае вусны свае, той разважлівы.
Калі вывышаешся бяздумна або калі задумаў ліхое, [палажы] руку сваю на вусны.
Так што, браты мае ўлюбёныя, усякі чалавек няхай будзе хуткі, каб слухаць, павольны, каб гаварыць, павольны на гнеў,
А яны яму сказалі: «Маўчы! Палажы палец на вусны свае і хадзі з намі, каб мелі мы ў табе і бацьку, і сьвятара. Як табе лепей, быць сьвятаром у доме аднаго чалавека, ці быць сьвятаром калена і роду Ізраіля?»
