Я разьдзіраў пашчу крыўдзіцелю і вырываў з зубоў ягоных нарабаванае.
Я гаварыў у душы: “У гнязьдзе сваім я памру і, як пясок, памножу дні свае.
Ён дакарае яго хваробаю на ложку ягоным і болем безупынным у костках ягоных.
Леў гіне з нястачы здабычы, малыя львяняткі разьбягаюцца.
Ён ратуе беднага ад мяча, і бедака — ад рукі нахабніка.
тады яны б нас жывымі праглынулі, калі гнеў іхні распаліўся на нас,
Дабраслаўлёны ГОСПАД, Які не аддаў нас зубам іхнім, як здабычу.
Не палохаюся я многіх тысячаў народу, што абступілі мяне наўкола.
Няхай зьнікнуць яны як вада, што разьлілася; няхай, калі будуць нацягваць [лук], паломяцца стрэлы іхнія!
пакаленьне, у якога зубы — мячы, а сківіцы — нажы, каб есьці ўцісканых на зямлі і гаротных між людзей.
а я даганяў яго, біў і вырываў [авечку] з пашчы ягонай. А калі ён выходзіў на мяне, я хапаў яго за сківіцу, і перамагаў яго, і забіваў яго.