мокнуць у гарах ад дажджоў, і, ня маючы прытулку, туляцца да скалаў.
начуюць голыя, без адзеньня, і ня маюць чым накрыцца ў холад,
Адрываюць сіротаў ад грудзей, і ад убогіх бяруць заклад.
«Я сплю, а сэрца маё чувае. [Вось,] голас любага майго, які стукае! “Адчыні мне, сястра мая, сяброўка мая, галубка мая, беззаганная мая, бо галава мая ўся ў расе, кучары мае — у кроплях начных!”
Тыя, што елі прысмакі, зьнемагаюць на вуліцах; тыя, што апраналіся ў пурпур, абдымаюць [купы] гною.
тыя, якіх сьвет ня быў варты, туляліся па пустынях і горах, па пячорах і шчылінах зямлі.