Падняліся яны трохі, і няма іх, і паніжаны, і прападаюць, і зрэзаныя яны як каласы.
Ці ў славе жывуць дзеці ягоныя, ён ня ведае, ці ў ганьбе, ён не разумее.
радасьць злачынцаў кароткая, і пацеха бязбожных на момант толькі.
і праводзяць у радасьці дні свае, і спакойна зыходзяць у адхлань.
Салодкімі яму будуць груды зямлі, бо за ім ідуць усе людзі, і перад ім — безьліч.
Тыя, што ненавідзяць цябе, асаромяцца, і не ўстаіць намёт бязбожных».
Яшчэ крыху, і ня будзе бязбожніка; глянеш на месца ягонае, а яго няма!
Як жа імгненна яны спустошаныя, загінулі, счэзьлі ад жаху!
Чалавек бязглузды ня будзе ведаць, і дурань не зразумее гэтага.
Бо ўзыходзіць сонца са сьпёкаю і сушыць траву, і кветка яе падае, і хараство аблічча яе зьнікае; гэтак і багаты на шляхах сваіх счэзьне.