якія заўчасна былі зьнішчаныя, бо паводка падмыла падваліны іхнія?
У шэсьцьсотым годзе жыцьця Ноя, у другім месяцы, у сямнаццаты дзень месяца, у гэты дзень выбіліся ўсе жаролы вялікай бездані, і вокны нябесныя адчыніліся,
і як вада сьцірае камень, і як плынь падмывае глебу, так і Ты нішчыш надзею ў чалавеку.
Перш, чым спыняцца дні ягоныя, ён зьвяне, і галіны ягоныя не зазелянеюць.
і праводзяць у радасьці дні свае, і спакойна зыходзяць у адхлань.
Ці яны падобныя да мякіны на ветры і да попелу гарачага, які вецер разносіць?
Лёгкі ён на абліччы вады, і праклятая доля ягоная на зямлі, і ня вернецца ён на шлях да вінаградніку.
У марнасьці памірае душа іхняя і жыцьцё іхняе між распусьнікамі.
Тым больш у тых, што жывуць у хатах гліняных, падмурак якіх — пясок, і нішчэюць яны, быццам моль.
Змардаваў Ён у дарозе сілу маю, скараціў дні мае.
Ускладзі бярэмя тваё на ГОСПАДА, і Ён паклапоціцца пра цябе; ня дасьць Ён ніколі, каб пахіснуўся праведнік.
Ты іх зносіш [разводзьдзем]; яны — як сон і як трава, якая раніцаю зелянее.
Страх перад ГОСПАДАМ памнажае дні, а гады бязбожнікаў скароцяцца.
Не асуджай залішне і ня будзь дурнем! Навошта табе паміраць ня ў свой час?
Вось, ад ГОСПАДА [прыходзіць] дужы і магутны, як бура з градам, як ураган зьнішчальны, як паводка залеўная, і кіне [яго] на зямлю рукою [сваёй].
і калі не пашкадаваў старадаўнага сьвету, але васьмёх з Ноем, весьнікам праведнасьці, захаваў, як навёў быў патоп на сьвет бязбожнікаў;